تشريح مدل هاي ارزيابي آمادگي الكترونيكي

در عصر اطلاعات، ارزيابي آمادگي الکترونيکي به‌منظور برنامه‌ريزي براي توسعة قابليت‌هاي لازم (از جنبه‌هاي مختلف فني و سازماني)، به‌طور روز افزوني اهميت پيدا مي‌کند. به همين دليل، تاکنون چندين ابزار مختلف ارزيابي آمادگي الکترونيکي توسط شرکت‌هاي مشاوره‌اي و دانشگاه‌ها عرضه و به‌کار گرفته شده است. گرچه در ظاهر همة اين ابزارها به دنبال ارزيابي آمادگي الکترونيکي هستند، اما با توجه به تعاريف مختلفي که از اين مفهوم ارائه مي‌کنند و نيز اهداف و جهت‌گيري‌هاي مختلفي که مدنظر قرار مي‌دهند و همچنين روش‌هاي متفاوتي که براي اين ارزيابي مورد استفاده قرار مي‌دهند کاملاً از يکديگر متمايز مي‌شوند.

آمادگي الكترونيكي يك مفهوم نسبتاً جديدي است كه به واسطة نفوذ سريع اينترنت در سراسر جهان و پيشرفت چشمگير استفاده از فناوري اطلاعات در كسب و كار و صنعت، توسعه يافته است(Mutula, 2006). مفهوم آمادگي الكترونيكي به جهت فراهم آوردن يك چارچوب يكپارچه براي ارزيابي وسعت و عمق شكاف ديجيتالي ميان كشورهاي توسعه يافته، در حال توسعه و توسعه نيافته در اواخر دهه 1990 شكل گرفت. اولين تلاشها براي تعريف آمادگي الكترونيكي در سال 1998 بوسيله پروژه خط مشي سيستم‌هاي كامپيوتري انجام گرفت. اين تعريف اولين ابزار ارزيابي آمادگي الكترونيكي معروف به راهنماي آمادگي براي زندگي در دنياي شبكه اي را توسعه داد(Mutula, 2006). پس از توسعه اولين ابزار ارزيابي آمادگي الكترونيكي، چندين ابزار ارزيابي توسط آژانسهاي توسعه اي، سازمانهاي تحقيقاتي، دانشگاهها، شركتهاي تجاري و افراد به وجود آمده است. بعضي از سازمانهاي پيشرو در امر توسعه ابزارهاي ارزيابي آمادگي الكترونيكي، عبارتند از:

سازمان بين المللي مك كانل^{^[1]} با ابزاري به نام آمادگي؟ شبكه. رو^{^[2]} ((McConnell, 2000
مركز توسعه بين المللي دانشگاه هاروارد^{^[3]} با ابزاري به نام شاخص آمادگي شبكه^{^[4]} (CID, 2000)
موسسه اكونوميست^{^[5]} با ابزاري به نام رتبه بندي هاي آمادگي الكترونيكي^{^[6]} (EIU,2001)